‘Wildernis’

Tekst Jonathan Vandevoorde

Zullen we in de herfst een kampeertrektocht in de wildernis doen, suggereerde ik, het moet aan het begin van de zomer van 2018 geweest zijn. Wat quality time met je eigenste tienerdochter, dat zag ik wel zitten. Ik kon haar eerste oerreactie – lichte paniek – van haar gezicht aflezen. Niet vanwege het feit dat ze haar mobiel zou moeten missen (dat wist ze nog niet, ik ook niet), maar vanwege dat woord dat ik gebezigd had, ‘wildernis’. Nou ja … Geen hotels, maar op een matje, in een tent. Leuk, toch? Ze zou erover nadenken.

Tijdens onze gezinsvakantie kwamen de terloopse vragen om verduidelijking. Die wandeling, was die lang? Zijn er restaurantjes langs de route? En wc’s? Dat soort dingetjes. En vooral over hoe zwaar haar rugzak zou zijn (“Tamelijk, want we moeten ook een tent en eten én water mee”). Oei. Het nadenken begon best wel lang te duren, vond ik. Ik moest een tandje hoger. Ik had het op het Zwarte Woud voorzien omdat daar toch een goede toeristische infrastructuur bestaat, stel dat … En het zou best wel wel eens stoer kunnen zijn, vond ik dan toch, om achteraf te kunnen opscheppen bij vriendinnen dat je drie dagen in de ‘wildernis’ van het Schwarzwald hebt gelopen.

“Zitten daar beren?” We waren net terug uit Amerika, vandaar. “Nee hoor, maar wel herten en everzwijnen”, dacht ik te weten. “De kans dat we die tegenkomen is wel klein.” Maar het gegeven dat we daar nauwelijks ‘beschaving’ zouden tegenkomen, dus waarschijnlijk ook geen mobiel netwerk zouden vinden, gaf de doorslag. “Dan kun je je hoofd leegmaken”, had ik gezegd. Dat idee vond ze wel bijzonder, ongekend.

Als kers op de taart beloofde ik mooie herfstkleuren en om de onderhandelingen definitief mijn kant op te doen kantelen gooide ik nog het vooruitzicht van veel foto’s voor op haar Instagram op tafel. “OK pap”, zei ze eindelijk. “Ik doe het. Want anders moet je weer alleen op reportage. Zielig voor je.” De schat. En toen leverde ze die nabrander af. Een brandbom, gedropt met een grijns: “Maar dan ga ik wel op de cover van Wandelmagazine!” Slimme meid.

“L’aventure n’a pas besoin d’être vécue sous sa forme la plus intensive pour exister. Le simple fait de quitter la civilisation […] n’est-ce pas cela l’aventure sous sa forme accessible et universelle? Chacun peut la vivre.“ François Labande, 1989