Afgelopen maand maakte ik samen met een wandelgroep een driedaagse mini-pelgrimage over de Wegen met Zegen. Deze relatief nieuwe pelgrimstocht loopt in 155 kilometer door de Over-Betuwe, oftewel het rivierengebied tussen de Nederrijn en de Waal. Onze uitvalsbasis was het Domicaner-klooster in Huissen. Een prachtige plek om te overnachten, zo zullen wij al snel ontdekken.
Tekst & beeld: Irene Kapinga | www.opstapmetirene.nl
Samen met Margreet Sanders en Zr. Marga Zwiggelaar, twee van de initiatiefnemers van deze route, zal ik deze wandelgroep driedagen gaan begeleiden op deze mini-pelgrimstocht. Op de eerste dag zullen we van Elst naar Huissen gaan lopen. Die ochtend zie ik de deelnemers een voor een bepakt en bezakt binnenkomen. Beetje spannend, wat en wie staat mij te wachten?
Zodra we starten met lopen, breekt de zon volop door. Wij volgen de paden van de pelgrimsroute Wegen met Zegen. Marga en Margreet wijzen de weg. En heb je geen Marga of Margreet in de buurt? Deze pelgrimsroute kan ook gelopen worden via een GPX-track, met het routeboekje, ondersteund door de pijltjes onderweg.
Kapellen en een heilige
Eenmaal onderweg lopen we steeds in de zonneschijn. Blauwe luchten, prachtige vergezichten vallen ons onderweg in de Over-Betuwe ten deel. Al snel worden we geconfronteerd met Werenfridus, de heilige die tijdens deze pelgrimsroute ‘centraal’ staat. Zijn beeld staat namelijk in Elst en in het pelgrimshuis in Nijmegen. Tijdens deze etappe passeren wij het kunstwerk ‘Het mysterie van Werenfridus’. Het is gemaakt door kunstenaar Alphons ter Avest. Het verbeeldt het bootje dat met het lichaam van Werenfridus tegen de stroom ingedreven is en tot stilstand kwam bij Elst.
De forse wind maakt het af en toe best koud, maar gelukkig maakt het afwisselende open landschap het lopen voor ons licht. Ook de historie is op deze route nooit ver weg. In deze van oudsher katholieke streek staan namelijk veel kapellen. Midden in de open en vlakke ruimte in Bemmel passeren wij bijvoorbeeld de kapel ‘Op de Heuvel’. Dit is een bedevaartsplek voor mensen die zich de gevechten die zich hier in de Tweede Wereldoorlog hebben voltrokken blijvend willen herinneren. Het is de plek waar wij even stilstaan en ons opnieuw oriënteren op de route.
Overnachten in het klooster
Onze herberg tijdens deze reis is het klooster in Huissen. Bij aankomst staan er verse bloemen in de zalen en gangen. In de herberg of in het hoofdgebouw heeft elk van ons een eigen kamer. Die avond worden wij in ‘de huiskamer’ van dit klooster, de kapel, welkom geheten en wordt ons een thuisgevoel toegewenst. Het ontroert mij. In de avond verdiepen de gesprekken, een kleurrijke groep is op weg gegaan. Een veelbelovend en smakelijk begin van een nieuwe reis!
In je eigen tempo
Tijdens een pelgrimstocht is het belangrijk om je eigen tempo te vinden (en te houden). Vaak is dat best lastig. De neiging je te veel aan te willen passen aan de ander (of aan je eigen verwachtingen), we kennen het allemaal. Langdurig andermans tempo lopen kan echter tot blessures leiden, dus het is van belang om vooral weerstand te bieden aan deze neiging.
De flinke tempo-verschillen in onze groep zijn gelukkig met wandelbegeleiders Marga en Margreet geen probleem. Beiden kennen de weg goed. Margreet loopt lekker snel voorop. Marga loopt als rustige herder achteraan.
Thema van vandaag is pelgrimeren.
De volgende dag gaan we op stap met een steentje in de rugzak. Waar staat dat steentje voor? Voor iets dat je bij je wilt houden, of juist voor iets wat je beter los kunt laten? Het geeft te denken en vooral te voelen…
Meer weten over Wandelmagazine? Ja graag!
Over de dijk lopen we naar het kleine dorpje Angeren. Voor de meesten van ons is dat een onbekende plek. Horeca is hier niet aanwezig. De katholieke kerk is aan de eredienst onttrokken. We bezoeken de hier nog levendige Mariakapel. De verrassing in dit op het oog wat gesloten dorp is een gastvrije pleisterplaats: het dijkkerkje in Angeren heeft speciaal voor ons de deuren opengezet. Koster Marcel heeft voor koffie, thee en koekjes gezorgd. We voelen ons welkom en gezien.
Na deze warme ontvangst bewegen wij mee met het water. De uiterwaarden zijn op dat moment nog kniehoog ondergelopen. Een alternatieve route is altijd voor handen. Wij lopen over de dijk. Iets drukker en meer verharde paden, maar dat is even niet anders….
Weer even kind
In het volgende dorpje, bij Kasteel Doornenburg, waant een deel van de groep zich weer even kind. Herinneringen aan de serie Floris worden opgehaald bij het kasteel, waar die serie met in de hoofdrol Rutger Hauer is opgenomen.
Vanaf hier is er een keuze. Vijf reisgenoten lopen met Margreet via de Linge terug naar het klooster. De anderen reizen mee met Marga. Zij geeft een rondleiding vol van verhalen over de plek die wij deze dagen ons thuis mogen noemen.
Ook die avond is het thema pelgrimeren. We hebben het over de fases die je onderweg in het klein of in het groot tegenkomt. Het gaat onder meer over afscheid nemen, vertrekken, onderweg zijn, reisgenoten en over aankomen. ‘Wie of wat heb jij nodig om je onderweg thuis te voelen?’ is een van de vragen waar wij met elkaar over spreken. Wanneer wordt wandelen pelgrimeren?
Lopen in de zondagse ‘stilte’
Op de laatste dag trekken we om 9:30 uur weer de schoenen weer aan en maken we ons klaar voor vertrek. Die ochtend nemen we op het plein voor het klooster afscheid van ons tijdelijke thuis en van een van onze reisgenoten. Haar reis zit erop. De zon is stralend, we zijn klaar voor de laatste etappe.
De zondagse stilte op de route naar Fort Pannerden is intens. Om ons heen hoor je het geluid van vele klokken, kerkgangers worden eraan herinnert dat het zondagmorgen is. Het gegak van overvliegende ganzen trekt aandacht en het kabbelende water stroomt eindeloos door.
Over graspaden bereik je vanaf hier via het natuurgebied de Klompenwaard het einde van het land. En waar wij niet verder kunnen ontspringt de rivier De Linge. Natuurlijk houden wij even later halt bij Fort Pannerden. Ooit werd dit gekraakt, nu zit er een museum en is er horeca. Een bijzonder plekje, een groots onderdeel van een lang geleden aangelegde verdedigingslinie,
Afscheid met applaus
In de afgelopen maanden hadden we te maken met eindeloze regen. Tijdens deze winterse wandeling lopen wij vandaag opnieuw in de volle zon. Ieder heeft een eigen ritme. Mooie gesprekken, humor en rust hebben een natuurlijke balans gevonden. Een mooie groep, een ontspannende omgeving.
We eindigen deze wandeldag door de Overbetuwe in het dorpje Gendt. Bij het afscheidsdrankje ben ik ontroert door de stralende gezichten, de mooie woorden en door het welgemeende applaus voor de begeleiders en de groep.
Met elkaar waren wij drie dagen onderweg, elk met zijn/haar eigen verhaal, met elkaar een rijke groep. Met elkaar waren wij drie dagen onderweg, wij laten elkaar weer los en maken ons op voor dat wat in 2024 verder komen gaat.
Over de auteur
Irene Kapinga is wandelaar, pelgrim, gids, coach en reisleider. In 2000 liep zij voor het eerst naar Santiago de Compostela. Vele pelgrimsroutes heeft ze daarna zelf gelopen. Vanaf april 2018 begeleidt (en organiseert) Irene wandelingen over Nederlandse, Belgische, Engelse, Spaanse en Portugese pelgrimspaden. Regelmatig schrijft ze over haar ervaringen op nabije en verre (pelgrims)wegen. Meer over Irene en over pelgrims-wandelingen lees je op www.opstapmetirene.nl
