Het is alweer oktober en de herfst heeft zijn intrede gedaan, met de verkleurde bladeren en paddenstoelen. Met wandelvereniging Athlos lopen we eens in de zoveel tijd altijd een wat langere afstand. Hierbij heb je twee mogelijkheden: je kan een retourtje lopen of je kan bij de pauze stoppen en met de auto teruggaan naar Athlos. Oftewel een keuze tussen 10 of 17 km. Deze maand stond er ook weer zo’n wandeling op het programma. Zelf ging ik voor de 17 km en met het zonnetje waarmee ik wakker werd, leek dat een goede keuze!
Tekst & beeld: Jeltsje de Vries
De planning
We verzamelden ons om half tien bij het verenigingsgebouw van Athlos en kregen een korte uitleg over de wandeling. Vanaf hier zouden we naar Links Valley lopen, de brasserie van de golfbaan tussen Harderwijk en Ermelo. Onderweg zouden een paar pauzes ingelast worden. Oorspronkelijk was de route gemaakt om langs een grote witte pruikenzwam te lopen, maar helaas was deze al weg. Waarschijnlijk opgegeten afgelopen week, gaf de groepsleiding aan. Dit was wel een teleurstelling want deze zwam bezoeken we eigenlijk elk jaar wel een keer. Het zonnetje op onze bol, maakte echter alles goed en we gingen opgewekt op pad. Een lint van zo’n tien personen dook het bos in, met en zonder stokken en zelfs met en zonder jas.
Herfstpracht
De dag ervoor had het behoorlijk geregend en het was nog steeds aardig nat in het bos, maar de zon gaf een mooie schittering op alle regendruppels. Dit leverde een mooi beeld op. Alles leek ook wel tien keer groener. Na de warming up en een namenrondje, liepen we via een klein heideveldje, achter Sonnevanck langs. Onderweg zagen we allerlei mooie paddenstoelen en rode besjes, wat de Vossenbes was, hoorde ik. Iedereen genoot hoorbaar van de schoonheid van het bos, wat zijn Herfstjas intussen had aangetrokken.
Meer weten over Wandelmagazine? Ja graag!
Het werd warmer en we namen even een korte stop zodat iedereen een jasje uit kon doen en we kregen het welbekende pepermuntje. We gingen verder richting het idyllische plekje bij het watervalletje van de Leuvenumse Beek, waar vroeger een papiermolen naast stond. Nu staat er nog een mooi wit huisje. Een aantal mensen van de groep was hier vorige week ook geweest en het water was volgens hen zichtbaar een stuk hoger geworden. Na een korte pauze gingen we weer op pad naar de golfbaan.
Keuzes
Het terras buiten kijkt mooi over de golfbaan uit en we ploften neer en lieten ons verwarmen door de zon en een heerlijke kop koffie, waar sommigen er een stuk appeltaart bij namen. Aan de geur van de appeltaart had ik genoeg, want net als een paar anderen had ik nog een boterham voor straks. We hoorden dat de golfbaan eerder een vuilnisbelt was geweest en hoort bij het landgoed Ullerberg.
Een paar spetters trokken intussen over en toen die weg waren vertrokken drie leden van onze groep met de auto weer naar huis. De rest, waaronder ook ik, zou op eigen gelegenheid terugwandelen. De groepsleider vroeg nog hoe we terug wilden lopen, maar dat maakte ons niet heel veel uit. We wilden gewoon graag genieten van de natuur. De keuze moeten maken wel of geen appeltaart bij de koffie was al genoeg voor vandaag. Eentje wilde wel graag via het Strokelbos (ook wel het ‘Hondenbos’ genoemd omdat zoveel mensen hier hun hond uitlaten) terug lopen, zodat ze een andere route had dan de vorige keer, dus zo geschiede.
Herfstgrillen
Na een heerlijke rust, konden we die laatste zeven kilometer ook nog prima volbrengen. We zochten een lunchplekje op en dat werd bij een bankje vlak voor het Cyriasische Veld. We konden er echter niet op zitten, want het was nog nat. Er stond een aardige wind en die voelde je bij dat open veld goed.
Naast het herfstzonnetje, kan de herfst ook zomaar omslaan in kou, wind en regen, de grillen van de herfst. Met ons hoofd in de wind liepen we na de pauze door het veld en vervolgens over de drukke Leuvenumse Weg. We namen wat mooie kleine paadjes en waren nu weer in een stukje loofbos waardoor we weer wat meer paddenstoelen zagen. Maar ook vele beukennootjes en tamme kastanjes bedekten het pad, én de gladde boomwortels. Het was dus even goed uitkijken waar je liep.
Omdat we in een lint liepen en dan weer naast elkaar, wisselde het wel eens naast wie je wandelde, waardoor je met iedereen wel even een praatje kon maken. Toen we bijna weer terug waren, kregen we toch nog een onverwachte bui op ons dak, maar gelukkig duurde dat niet lang. Toen we weer bij de fiets waren was het alweer droog. Wat een heerlijke tocht was het! Mooie route, overwegend mooi weer en een goed begin van de dag! Die kilometers heb ik maar weer.
Over de auteur
Jeltsje de Vries wandelt al meer dan 20 jaar voor zichzelf en doet mee aan verschillende wandeltochten in het land. Na drie jaar training, liep ze in 2023 de Elfstedenwandeltocht. Verder deelt ze graag haar belevenissen en gedachten die zij tijdens het wandelen opdoet.
