Zonsopgang: de ultieme ervaring in de bergen
Een van de leukste dingen om mee te maken als bergredacteur is deelgenoot worden van de mooiste herinneringen van onze lezers. Naast natuurlijk zelf mooie herinneringen maken in de bergen! Vaak krijg ik een praktische vraag tijdens interviews, gesprekjes op beurzen en e-mails van lezers, zoals ‘Waar kan ik het beste heen in Oostenrijk met mijn gezin?’ En steevast eindigt elk gesprek met het delen van herinneringen en avonturen over wandelgebieden, plaatsen en vooral bijzondere ervaringen.
Tekst: Daan Couwenbergh
Want bijna iedereen heeft een verhaal waarvan ik denk: ‘Dat wil ik ook!’. En dat zijn trouwens lang niet altijd de spannende verhalen over uitdagende routes met indrukwekkende uitzichten. Vaak juist zijn de verhalen die beginnen met ‘Oh ja, daar! Ik weet nog goed…’. En zie ik de twinkeling in de ogen of hoor het enthousiasme en terugverlangen van degene die het verhaal vertelt. Juist dát is voor mij de aanwijzing dat iemand iets bijzonders, haast iets magisch heeft meegemaakt.
En vaak is dat een kleine gebeurtenis, bijna iets eenvoudigs, de zonsopkomst op een berg bijvoorbeeld. Hoewel, eenvoudig? Zo’n herinnering blijft niet voor niets hangen, natuurlijk. Ik weet nog goed mijn gesprek op de laatste Fiets & Wandelbeurs in 2019 met Herman en zijn 29-jarige zoon Jeroen. Herman stond in onze stand en zag een mooie foto van een zonsopkomst op het terras van een berghut in een eerdere editie staan. Dat bracht de herinneringen boven aan de eerste wandeltocht in Oostenrijk die hij alleen met zijn (toen nog) puberzoon maakte. Wat me opviel, het verhaal ging niet over de tocht die de twee gemaakt hadden, maar over die ene zonsopkomst op de vierde dag. Wat bleek: die ene zonsopkomst was zo indrukwekkend dat zoonlief nog voor de huttentocht helemaal voorbij was, voorstelde om jaarlijks samen een bergwandeltocht te maken! En nog steeds gaan vader en zoon om het jaar samen de bergen in. Zoon Jeroen voegde nog toe, voor beiden weer verder liepen, dat hij net vader was geworden, en hoopte dat hij met zijn dochter over 18 jaar dezelfde mooie bergherinneringen kan gaan maken.
Al voor het ontbijt een ervaring rijker
Zulke mooie ervaringen wil toch iedereen? Dat de zonsopkomst een enorme aantrekkingskracht heeft op ons bergwandelaars, blijkt vaak wel als je in een berghut slaapt. Wie is er niet eens in de hele vroege ochtend wakker geworden van gestommel op de gang, het geluid van ritsen die open en dicht getrokken worden, of een flitsende zaklamp? Om, als je een paar uur later aan het ontbijt zit, de eerste wandelaars al terug te zien keren van de zonsopgang vanaf de top. Soms met nog een restje slaap in de ogen -het was immers vroeg- maar ook een ervaring rijker en met een blik de ogen die vertelt dat die ervaring het vroege opstaan dubbel en dwars waard was.
Hoe vroeg moet je dan eigenlijk opstaan? Als je genoegen neemt met een zonsopkomst vanaf de berghut, is een paar minuten van tevoren natuurlijk al genoeg. Met een beetje geluk is er al een kop warme thee of koffie beschikbaar en kun je zo, in het tempo van de opkomende zon je dag rustig opstarten. Maar als je echt op een bergtop wil staan als de zon opkomt, moet je natuurlijk heel wat eerder weg. En dan loop je dus een heel stuk in het donker. Dat kan trouwens al een ervaring op zich zijn, want niet alleen maak je dan de héle zonsopgang mee, maar je kan onderweg ook nog eens genieten van al die flonkerende sterren aan de hemel!
Een tocht door een wereld die langzaam licht wordt
Daar moet je echt even bij stil staan. Niet alleen figuurlijk, maar ook letterlijk, want terwijl je door het donker loopt, is even omhoogkijken er lang niet altijd bij. In de bergen is donker ook vaak écht donker en dan heb je al je aandacht nodig om bij het licht van een zaklampje of de maan te zien waar je je voeten neerzet. En dan moet je in het donker ook nog eens weten waar je heengaat. Daarom is het verstandig om de dag van tevoren de route al te verkennen. Dan is het nog licht en kun je alles een stuk beter overzien. Nog een voordeel: door zo’n verkenning ben je in het donker veel minder energie kwijt aan de wandeling. En als je dan minder moe bent, kun je nog veel beter van de zonsopkomst genieten. En vergeet ook niet alvast een ontbijtje en een thermoskannetje warme thee of koffie in je rugzak te stoppen!
Wat maakt die zonsopkomst nou zo magisch?
Als je een zonsopkomst in de bergen hebt meegemaakt, weet je het. Maar krijg dat maar eens onder woorden. Vaak is dat ook nog eens heel persoonlijk, want iedereen maakt zoiets natuurlijk op z’n eigen manier mee en vaak met mensen om zich heen die dierbaar zijn. En dat maakt deze vraag niet makkelijk te beantwoorden. Is het omdat je zelf soms nog een beetje wakker moet worden, of is het de wereld die voor je ogen langzaam wakker wordt? Is het omdat je in de verste verte geen mens ziet lopen? De stilte en rust? Het gevoel van rijkdom, de kleurenpracht? Of is het een beetje van dat alles? Of is het wat een wat oudere, zongebruinde bergwandelaar met heel wat bergtochten in de benen mij ooit toevertrouwde toen ik achter aansloot in de rij voor het ochtendbuffet van een berghut: “Nur morgens kann man sich vorstellen, alleine auf der Welt zu sein” waarna hij triomfantelijk een lege thermoskan liet zien en naar de top van de berg wenkte. “Fabelhaft!” was zijn veelzeggende samenvatting. En dat is het.
