Ieder weer is wandelweer
Langs het Nederlands Kustpad, aflevering 7, van Haarlem tot Santpoort Noord, deel 1
tekst en foto’s: Jos van Venrooij
Tjongejonge, we lijken wel een stelletje beginners! Sneue amateurs! Station Haarlem nota bene, geen onbekend terrein toch, voor geen van ons tweeën, we hebben hier eerder afgesproken. Meer dan twintig minuten staan we bij verschillende uitgangen en bij verschillende bloemenstallen tevergeefs op elkaar te wachten. Lijdzaam aan te nemen dat de ander wel vertraging zal hebben. Pas dán kan er een appje van af. Ondertussen zien we trouwens wel allebei dezelfde lucht steeds donkerder worden. Terwijl alle weergoden in alle toonaarden nog wel hadden beloofd dat de zon ons de hele dag zou begeleiden, op ons kustpad. Mooie boel.
Wandelaars raadplegen altijd buienradar
Als we op de hoek van het plein, bij Het Wachtlokaal, de wandeling dan maar even afwachtend openen met een cappuccino, klettert de regen al bijna meteen op het markies. Alsof het nog wat uitmaakt bekijken we buienradar maar eens en zien daar dat heel Nederland het bekende, groene onbewolkt is. Héél Nederland? Nee, alleen boven Haarlem hangt één klein, maar heel donkerblauw wolkje. Nou ja, dát klopt dan in elk geval.
Eindelijk op pad
Fréderique Spigt, die hier blijkbaar de bediening doet, of het moest haar tweelingzuster wezen, heeft ook géén idee waarom het nou juist in Haarlem moet regenen. Wel brengt ze ons met alle plezier een tweede bakkie troost. En als het na een kwartiertje stevig bijpraten toch opeens weer droog is, steekt ze haar vrolijke hoofd nog even om de hoek om ons daar met een breed gebaar op te wijzen. Dat we op pad kunnen. Kijk eens aan. Andere steden roepen het wel van zichzelf, maar wíj denken, en niet voor het eerst: Háárlem heeft ‘t.
Door een statig Kenaupark en de betere wijken met de ruimere huizen lopen we richting Overveen. Net voorbij het station begint het verdorie opnieuw te plenzen. Onder een lekkende boom bij de Joodse begraafplaats bezitten we onze ziel in lijdzaamheid, met een lichtgewicht plastic poncho voor noodgevallen, en een paraplu die die naam niet mag dragen. We zijn slecht voorbereid, beseffen we maar al te goed. Maar hé, de zon zou schijnen. Het is gewoon niet eerlijk.
Geen meelij voor wandelaars
Pal onder onze lekkende boom stopt een auto uit het duurdere segment. Een al even dure meneer stapt uit, en werpt schijnbaar achteloos een handjevol afval in een gemeentelijke prullenbak. Zonder boe of ba stapt hij weer in en rijdt verder. Twee heren zonder plu en zonder jas lopen zonder blikken of blozen langs, in dezelfde richting. Achter de muur, achter de getraliede poort, staan de natte grafstenen wat ordeloos in het gelid. Het is tijd om verder te lopen. Ieder weer is wandelweer tenslotte, houden wij onszelf voor.
Iedereen slecht voorbereid van huis
Wanneer we de Kennemerduinen bereiken, breekt uiteindelijk definitief de zon door. Fijn voor ons, maar te laat voor een grote groep verzopen kleuters die, gehuld in zanderige handdoeken en plakkende zomerjasjes, de speelplaats verlaten. Hand in hand terug naar school van een verregend uitje. Volgende keer toch maar paraplu’s meenemen, verzucht de ene beteuterde juf tegen de andere. We zijn dus niet de enigen die, met het weerbericht in het achterhoofd, slecht voorbereid van huis gaan. Dat scheelt weer.
In de volgende aflevering lopen we verder van Haarlem naar Santpoort Noord.
Jos van Venrooij is huisvader, schrijver, theatermaker, klusser en wandelaar. Onder meer. En niet per se in die volgorde. Wandelen doet hij in goed gezelschap, of welgemoed alleen, maar altijd met een cameraatje paraat. Zo liep hij langs het Noordhollandpad, het Utrechtpad, het Zuiderzeepad, het Trekvogelpad. Van zijn bescheiden avonturen onderweg doet hij graag en uitgebreid verslag. Zoals hier van de tocht langs het Nederlands Kustpad, die hij maakt met zijn wandelschoonzus. Van Hoek van Holland naar Bad Nieuweschans. Meer van Jos staat te lezen op zijn weblog www.devrijewandeling.wordpress.com