Digna loopt het South West Coast Path
Groot Brittannië is een geweldig wandelland. Begin 2018 is de campagne “Discover England’s great walking trails” van start gegaan. Tijdens een persbijeenkomst op de Fiets- en Wandelbeurs, georganiseerd door Baltus Communications, werd ik al warm gemaakt voor de zeven grote wandelroutes die het land rijk is.
- De meest bekende is Hadrian’s Wall net onder de grens van Schotland en Engeland, 80 mijl (129 km) van kust naar kust.
- Deze route wordt gekruist door Pennine Way, 268 mijl (431 km).
- Op gelijke hoogte, aan de kust vind je Clevelands Way, een rondje van 109 mijl (175 km) rond North York Moors Nationaal Park.
- Norfolk Coast Path is met haar 93 mijl (150 km) een van de kortere routes en ligt aan de noordkust.
- North Downs Way ligt niet ver van Londen en is 153 mijl (246 km).
- Op de tweede plaats wat betreft bekendheid de Cotswolds Way. Een route van 100 mijl (161 km) door de beroemde Cotswolds met haar schattige dorpjes.
- Als laatste en meteen de langste, het South West Coast Path. van 630 mijl (1.014 km). De slogan van deze trail is ’630 Miles of Memory Making’ en wij kunnen dit bevestigen. Het ene uitzicht is nog mooier dan het andere.
Met mijn man en onze drie pubers van 14 en 15 jaar loop ik over de hoge kliffen en door de rustgevende valleien van het South West Coast Path. Uitzichten om van te kwijlen, trappen om over te mopperen, frivool tussen de koeien in de wei en valleien zo stil om te willen gaan zitten en voor altijd te blijven. Hoewel Engeland bekend staat om het slechte weer treffen wij het dit jaar niet. Dit klinkt wellicht een beetje vreemd, want wie klaagt er nu over veertien dagen onafgebroken zon en warmte? Wij zeker niet, maar om te wandelen is het echt te heet. Toch heeft het ons er niet van weerhouden om een aantal etappes te lopen en ondanks de ongemakken die het warme weer met zich mee brengt hebben we genoten van de spectaculaire uitzichten.
Van Sidmouth naar Seaton 10,3 mijl (16,6 km)
Deze etappe wordt gekenmerkt als “challenging”. Uitdagend dus en dat hebben we geweten. 3 kliffen waarvan de hoogste 156 meter en de laagste 150 meter hoog is moeten worden bedwongen. Op een dag met normale temperaturen voor de geoefende wandelaar prima te doen, maar bij een temperatuur van 27 graden en volle zon op je lijf is het een ware uitdaging.
Na de brug in Sidmouth is het eerste stuk meteen een klim naar de Cliff Road. Nog even loopt de route tussen de huizen en daarna gaat het via een graspad schuin omhoog. Als je om draait, kun je meteen genieten van het uitzicht op het stadje Sidmouth en de daarachter gelegen rode kliffen. Als je denkt dat je boven bent mag je nog een houten trapje op om via een stuk bos bovenop het hoogste punt van 156 meter te komen. Je staat dan in National Trust Sidmouth Countryside. Het South West Coast Path is een aaneenschakeling van Nationale parken en gebieden die bij het National Trust horen. Gegarandeerd de moeite waard om te ontdekken. Gelukkig staat er boven aan de klif een bankje waar we even bij kunnen komen en genieten van de kliffen die we nog over moeten. De kliffen zijn dit keer niet rood, maar geel. Het idee om hier naar beneden te moeten en meteen weer een klim omhoog te maken brengt bij de kinderen wat gemopper teweeg. En terecht, want het valt niet mee in de brandende zon. Toch genieten we volop van het zicht op de enorme klifwanden en de kalme zee eronder. Wij zijn al een keer of zeven in de herfst in deze omgeving geweest, met name om fossielen te zoeken en de zee is dan behoorlijk wat ruiger. Nu is het warm en de zee is kalm. Met bezwete ruggen hijsen we ons van het bankje en lopen verder.
We passeren een kudde koeien die rustig in de wei staan te grazen. Ze kijken niet op van een wandelaar meer of minder. De dames koe zijn het gewend en ook op deze warme dag komen wij een flink aantal mede wandelaars tegen. De een sjokt net als ons naar boven of laat zich rustig naar beneden zakken, de ander loopt met volle bepakking stevig door na een korte groet. De eerste klif is pittig, de tweede klif wordt onder geklaag bedwongen, maar bij het zien van de derde klif zijn de kinderen not amused. Ik zelf vind het prachtig en geniet met volle teugen. Je bent wandelaar of niet. Ik houd persoonlijk erg van de warmte. Na enkele flinke beklimmingen lopen we een stuk door het bos wat heerlijke verkoeling geeft. Niet veel later staan we in een duinvallei met weelderig bloeiende bloemen. De etappe is afwisselend en daardoor blijft het leuk. Wat ons wel tegen valt is het feit dat we onderweg nergens water kunnen bijvullen. We hebben anderhalve liter per persoon bij ons, maar dit blijkt al snel te weinig. Na vijf uur dapper doorstappen bereiken we Branscome Mouth en is voor mijn man en kinderen de maat vol. Het laatste stuk naar Seaton krijgen we er niet meer uitgeperst. In Branscome Mouth is een restaurantje aan het water. Wij arriveren rond half zes en treffen helaas een dichte deur. Na vijf uur in de middag is alles dicht. Omdat hier geen bussen rijden heb ik een taxi moeten bellen om terug naar de auto in Sidmouth te komen. Als je de etappe helemaal uit loopt naar Seaton kun je gemakkelijk met de bus terug naar Sidmouth. Nog mooier is om een groter deel van het South West Coast Path te lopen en onderweg te slapen in een van de aangesloten hotels of B&B’s langs de route.
Van Seaton naar Seatown 17,1 mijl (27,5 km)
Wij pakken het pad op bij Charmouth in de avond, omdat overdag te warm is. We lopen de kliffen van Stonebarrow op en komen daarmee in National Trust Stonebarrow Hill. Wederom een weldadige rust en uitzicht op de Jurassic Coast en het dorp Charmouth. Samen met Lyme Regis is Charmouth een van de meest bekende stranden om fossielen te vinden. Op het strand is het de hele dag door een aaneenschakeling van mensen die voorover gebogen lopen in de hoop een mooie ammoniet of belemniet te vinden. De zee ligt diep onder ons en de verschillende soorten grondlagen van de kliffen herbergen diepe geheimen. Ondanks de droogte bloeien hier veel mooie bloemen. Dit rotsen tekenen af tegen de blauwe zee. We genieten van de zonsondergang en zijn net voor het te donker is terug in het dorp.
Van Ferrybridge naar Lulworth Cove 14,4 mijl (23,2 km)
Verreweg het meest bekende punt aan de Jurassic Coast is Durdle Door, de natural bridge, bij het dorpje West Lulworth. Alleen de naam al. Eerder waren wij hier in de winter en het verbaast ons niet dat deze omgeving nu vanwege de enorme drukte niet meer leuk is. Als je verder weg loopt van de natuurlijke brug is het een stuk rustiger. Dit keer zien we witte kliffen en daarmee bevestigd de informatie dat de route in alle opzichten afwisselend is. Dit gedeelte van de Engelse kust bestaat uit verschillende periodes die de verschillende kleuren van de kliffen weergeven. De witte kliffen zijn kalksteen en stammen uit de krijtperiode. De gele en donkere kliffen stammen uit de Jurassic periode en de rode kliffen uit de Triassic periode. Voor de archeologie liefhebbers onder ons is deze kust een aanrader. Er wordt zoveel aan fossielen gevonden dat je hier al snel verslaafd bent aan het zoeken en alle centra af wil om de gevonden ichtyosaurus, dimorphodon, crinoids, belemnieten en ammonieten te bekijken. Een goede combinatie van wandelen in een schitterende omgeving met een interessante geschiedenis.
Samenvattend is het South West Coast Path een lange, maar zeer afwisselende wandelroute. Geschikt voor de geoefende wandelaar en in kleinere delen ook goed te doen voor de wat minder doorgewinterde lopers. De route is ingedeeld in etappes waarbij ook informatie wordt gegeven over mogelijkheden om te overnachten.
Alle informatie over het South West Coast Path vind je op https://www.southwestcoastpath.org.uk/
De etappes die wij hebben gelopen:
- https://www.southwestcoastpath.org.uk/walksdb/180/
- https://www.southwestcoastpath.org.uk/walksdb/181/
- https://www.southwestcoastpath.org.uk/walksdb/185/
Digna Mielard
www.wandelfreaks.com
Over wandelen en reizen