Mijn wandelingen in de buurt zijn prettig. De klompenpaden leiden langs mooie weilanden, door bossen en over landgoederen. Afgelopen week liep ik zelfs al even over het strand, nadat ik mijn 96-jarige moeder bezocht had die aan de kust woont. Als ik deze zomer thuis moet blijven, dan is dat ook goed. Maar soms is er toch het verlangen naar de verte. Ineens komen bij mij herinneringen van twee jaar geleden bovendrijven: we zijn te voet onderweg van Bologna naar Rome. Mijn reisgenote en ik lopen op een rotsachtig pad door de Apennijnen, als we ze plotseling zien staan: twee wolven!
Tekst: Aat van der Harst | www.verhalenonderweg.nl
Beeld: Aat van de Harst & Pixabay
Gewaarschuwd voor wolven
De dag ervoor zijn we kletsnat aangekomen in agriturismo Piccola Raieda, vlak langs het pad tussen Bologna en Florence. We mogen van de vriendelijke eigenaars onze schoenen bij de open haard zetten. Die avond krijgen we een vijfgangenmenu; alles smaakt ons heerlijk, tot de afsluitende Toscaanse cake met notenlikeur aan toe. Na het eten praten we nog wat met het Italiaanse echtpaar. Ze vertellen ons dat er de laatste weken wolven in de streek zijn gezien. Nu kennen we wolven vooral uit sprookjes en oude verhalen. Een geitje verstopt zich in de klok; grootmoeder wat heeft u een grote tanden; en met de kinderen van drs P. liep het ook niet best af, als ze een voor een uit de trojka naar Omsk gegooid worden. Tegenwoordig lees je trouwens ook af en toe in de krant dat er weer wolven op de Veluwe gesignaleerd zijn.
We kijken elkaar aan
Gelukkig is het vandaag droog op de Via degli Dei, onze godenweg door de Apennijnen. Het is wel koud en wat mistig op deze dag in april. We lopen over een rotsachtig pad door prachtige natuur. Als we een scherpe hoek om komen, blijven we als aan de grond genageld staan. Recht voor ons staan er twee wolven op het pad! Ze hebben ons blijkbaar niet gezien of geroken, want ze snuffelen verder. Zullen we een stok pakken en het gevecht aangaan? Kansloos zijn we. Zullen we hard teruglopen? Ook kansloos, ze zullen achter ons aan komen en dan zal het ons net zo vergaan als de kinderen in het liedje over de trojka.
In werkelijkheid blijven we staan en doen we niets. Dan tillen beide wolven tegelijk hun kop omhoog en kijken naar ons. We weten niet meer hoe lang we elkaar aangekeken hebben, maar wel dat we oog in oog gestaan hebben met twee wolven. Dan een schrikachtige beweging, ze springen van het pad en verdwijnen tussen de rotsen. Trillend en met kloppend hart blijven we nog een tijdje wachten en dan lopen we zonder een woord te zeggen weer verder.
Vol zelfvertrouwen
Aan de eigenaar van het café in Monzuno vertellen we wat we meegemaakt hebben. Die kijkt jaloers. Hij woont hier al dertig jaar en heeft nog nooit een wolf gezien. De eigenaar stelt ons verder gerust. Hij vertelt dat wolven schuw zijn, veel banger voor mensen dan omgekeerd en dat het zelden voorkomt dat ze iemand iets aandoen. De resterende etappes van onze tocht lopen we dan ook vol zelfvertrouwen. Want ach, als je de ontmoeting met wolven overleefd hebt, wat kan je dan nog gebeuren? In Rome lezen we het verhaal van Romulus en Remus, die in hun biezen mandje door een wolvin gered worden aan de oever van de Tiber. Deze tocht door Italië is voor ons blijvend verbonden met wolven.
Over de auteur
Aat van der Harst wandelde van huis naar Spanje en naar Italië. Hij is wandelcoach en begeleidt mensen met levensvragen in beweging. Over zijn wandelingen maakte hij de vertelvoorstelling “Ontmoetingen Onderweg”. Samen met zangeres Marianne van der Post treedt hij op in verteltheatertjes. Hij is schrijver van inspiratieboek Wandel je wijzer. Meer informatie via: www.verhalenonderweg.nl ; avdharst@verhalenonderweg.nl