Het gevoel van vrijheid is momenteel iets wat behoorlijk onder druk staat. Ik lees en hoor er steeds meer over omdat we vanwege corona nog steeds gebonden zijn aan bepaalde regels en hierdoor aardig geknot worden in onze vrijheid. Ik merk dat ik hier best last van heb. Gelukkig helpt het wandelen mij om weer iets van dat vrije gevoel terug te krijgen
Tekst & beeld: Jeltsje de Vries
Beperkte vrijheid
De coronapandemie drukt nog steeds zijn stempel op ons dagelijks leven. Je kunt niet meer spontaan naar een winkel toe, uit eten gaan of tijdens het wandelen een terrasje pakken. Ik mis het samenkomen, de mensen die je terloops veel vaker tegenkwam dan nu. De verbinding staat onder druk en hierdoor trek ik mij terug in mijn eigen schulpje.
Op de hoogte blijven van het laatste wandelnieuws?
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en volg ons op Facebook, dan mis je niks!
Vrijheid creëren
Gelukkig houd ik van wandelen. Een maand na mijn vorige blog hoor en zie ik tijdens het wandelen hoe het voorjaar meer en meer op haar hoogtepunt komt. De vogels klinken luider, de kleuren zijn feller en de geuren intenser. Het is heerlijk om hiervan te genieten als je buiten aan het wandelen bent, zeker als je de mazzel hebt dat het dan net een zonnige dag is. Het geeft me een blij en vrij gevoel.
Nu de Elfstedenwandeltocht dit jaar niet doorgaat, heb ik voor mezelf een nieuwe uitdaging bedacht om in dezelfde 5 dagen te volbrengen. Volgende maand ga ik namelijk het Jabikspaad wandelen. Dit is een traject van het pelgrimspad naar Santiago de Compostela, dat dwars door het Noorden van Nederland loopt. Deze route van 150 km leek mij een leuke uitdaging. Het start in mijn geliefde Friese land en het haalt de nomade in mij naar boven. Pelgrimage heeft door de eeuwen heen verschillende doelen gehad, maar nu maken veel mensen een pelgrimsreis om hun eigen kracht te ontdekken of omdat ze op zoek zijn naar zichzelf. Voor mij is het nu echter puur een uitdaging om deze tocht te volbrengen en bovendien een mooi excuus om 5 dagen achter elkaar alleen te wandelen. Ik ben benieuwd hoe ik dit zal ervaren, maar ik ben ook zeker benieuwd naar alles wat ik zal zien en wat ik op mijn pad tegen kom. Dit is voor mij wel een klein avontuurtje wat ik ook zeker met vrijheid associeer.
Vrijheidsgevoel in de natuur
Laatst liep ik het Hoevervelderpad, een mooi Klompenpad in de buurt van Putten. Het start bij station Putten en gaat via landgoed Vanenburg richting de Arkemheense polder. Een mooi natuurgebied met kolken en rietmoerassen, die ooit ontstaan zijn door dijkdoorbraken. Het voorjaar was er enorm te horen, want dit gebied is een waar paradijs voor vogels. Even dacht ik dat ze mij aanzagen voor grutto, zo vaak hoorde ik die naam roepen. Geweldig mooi om te zien hoe de vogels elkaar het hof maken en anderen weer wegjagen. De mooie wolkenluchten die continu veranderen. Het was een genot dit pad te lopen en dit alles te aanschouwen.
Ook het landschap was erg afwisselend met polders, weides, landgoederen, bossen en zelfs een trekpontje. De zon scheen en er was weinig wind, waardoor ik zelfs even in mijn T-shirt kon lopen. Heerlijk wandelweer. Het deed me denken aan hoe ik als kind door de weilanden liep. Dat vrije en onbezonnen gevoel heb ik ook tijdens mijn wandelingen, die net als toen, vaak over onverharde paden gaan en dwars door de weilanden.
Vrijheidsberoving
Het grote verschil met toen ik als kind in het weiland liep, is dat er nu bijna geen bloemen meer zijn. Ik zie wel enkele pinksterbloemen, maar dat was het wel zo’n beetje. Boterbloemen zie ik al helemaal niet meer. Het baart mij wel zorgen dat er zo weinig bloemen nog groeien. Wat betekent dat voor de generaties na mij? Ik kon als kind een bosje veldbloemen plukken voor mijn moeder, maar als je dat nu doet, dan kom je alleen met paardenbloemen thuis. Vogels en insecten hebben steeds minder ruimte om zich voor te planten en vinden steeds minder voedsel. Hun vrijheid is ook beperkt net als die van mij.
De mooie rustige polder grenst aan de drukke A28. Langs het pad zie ik een grutto in het weiland. Ik wens dat deze vogel er nog vele jaren zal zijn, dat we wat beter met elkaar voor de aarde gaan zorgen en dat geven en nemen beter in balans komt. Mijn vrijheid moet niet maken dat de vrijheid van de natuur in het geding komt, want dan gaan we niet verantwoord met onze vrijheid om. Als je goed de weilanden observeert dan ga je de onderlinge verschillen zien. Na een tijdje zie je precies waar veel gespoten wordt en waar niet. Je ziet het aan de hoeveelheid bloemen die er groeien. Er zijn gelukkig steeds meer initiatieven voor grasland dat met rust gelaten wordt. Hier zie je de bloemen terugkomen.
Stilstaan bij vrijheid
Bijna aan het einde van mijn route loop ik weer langs het bos. Ik hoor wat geritsel, zie een merel door de bladeren hippen en zie ook plots een eekhoorn in de boom iets lekkers eten. Ik sta even stil om dit tafereel gade te slaan. Terwijl ik dit beeld in mij opneem, ben ik dankbaar dat we allemaal nog kunnen gaan en staan waar we willen (binnen Nederland in elk geval) en hoop ik dat dit zo blijft. Het was weer een leerzame wandeling die ik in alle vrijheid kon doen. Laten we hier 5 mei maar weer goed bij stilstaan. Volgende maand hoop ik jullie te vertellen over de Pelgrimstocht, een avontuur in het klein.
Over de auteur
Jeltsje de Vries wandelt al meer dan 20 jaar voor zichzelf en doet mee aan verschillende wandeltochten in het land. Sinds 2020 is ze aan het trainen voor de Elfsteden wandeltocht, die helaas dit jaar opnieuw niet doorgaat. Verder deelt ze graag haar belevenissen en gedachten die zij tijdens het wandelen op doet. Binnenkort zullen er via social media of deze website meerdere blogs van haar te volgen zijn.