Een jaar geleden liep ik in de week van Hemelvaartsdag de Elfstedenwandeltocht. Daar kijk ik nog altijd met veel plezier op terug. Toen was het heerlijk weer en ook dit jaar is het deze eerste weken van mei heerlijk weer. Daar word ik als wandelaar blij van en het maakt mij extra gemotiveerd om een mooie tocht te lopen. Dit keer besloot ik om op Hemelvaartsdag, voorafgaand aan een bezoek aan mijn schoonouders nabij Zaltbommel, het Nywelepad te lopen. Dit Klompenpad gaat door het prachtige buitengebied van Nieuwaal en Gameren, langs de rivier de Waal.
Tekst & beeld: Jeltsje de Vries
Een goed begin
Ik liet me door mijn vrouw afzetten op de route, waarna ze zelf doorreed naar haar ouders. Het was heerlijk weer, zo’n 20 graden, dus ik besloot in mijn korte broek te wandelen. Ik had me alvast goed ingesmeerd zodat ik lekker onbezorgd van start kon.
Mijn tocht startte niet op de officiële startlocatie maar bij een mooi groen graspad met grote knotwilgen, vlakbij Gameren. Een mooiere start kon ik me niet wensen, want alleen zo’n pad al maakt me blij. Na een paar honderd meter moest ik een stukje over de verharde weg en hoorde ik een enorm gezoem. Ik merkte op dat er een hele zwerm bijen haar toevlucht gevonden had in een boom. Als imker is dat altijd leuk om te zien, dus ik stuurde er gelijk een foto van naar mijn vrouw (hoewel het lastig te zien was op de foto). Wat een leuk begin zo! Het mooie graspad, de bijen; wat zou ik nog meer allemaal gaan zien?
Een waar paradijs
Niet veel later ging ik weer een graspad op. Ik kon zien dat dit vroeger een officieel weggetje is geweest, want het asfalt was nog licht zichtbaar. Het pad liep parallel aan de doorgaande verharde weg en ik keek uit over de weilanden. Die onverharde wegen maakt het voor mij echt een Klompenpad. Het voorjaar was volop zichtbaar! Alles was zo intens groen en op meerdere plekken zag ik ganzen en eenden met jongen, en meerkoeten en zwanen op hun nest. Ik kan daar erg van genieten. Ineens zag ik een vogeltje in het riet van de slootkant en het leek een blauwborstje, maar toen ik de foto wilde inzoomen, vloog het beestje alweer weg.
Hierna liep het pad natuurgebied de Lieskampen in, wat ligt op laaggelegen kleigrond en bestaat uit voormalige eendenkooien, vochtige hooilanden en visvijvers. Je kunt je vast voorstellen dat dit een ideale plek is voor dotterbloemen, irissen, vlinders en libellen. Het was alsof ik door een waar sprookjeslandschap liep met allerlei kleurige bloemen, libellen en vlinders. Ik keek mijn ogen uit.
Lang gras en blote benen
Ik ging werkelijk van het ene mooie plekje naar het andere, want na die waterpracht volgde er een stuk door ongemaaid grasland. Toen kreeg ik wel even spijt van mijn korte broek, want ik moest goed letten op brandnetels en al dat lange gras kan ook best prikken. Dit deerde mij echter niet door al het moois. Ineens zag ik achter dat lange gras een bankje opdoemen met uitzicht op een waterplas en vele watervogels. Daar kon ik mooi mijn broodje eten, onder het genot van een schitterend uitzicht en alle voorjaarsgeluiden.
Meer weten over Wandelmagazine? Ja graag!
Vanuit dit lange gras ging ik verder en kwam ik uit op de verharde Zeedijk wat vroeger de Zeegdijk heette. Deze wal scheidde de dorpspolders van elkaar, maar is tijdens de ruilverkaveling van de jaren ’70 grotendeels verdwenen. Tegenwoordig herinnert alleen de naam nog aan deze geschiedenis. Ook dit verharde stuk duurde niet lang, want al snel liep ik weer door een weiland richting de Waal. Ik liep over een pad langs een klein groepje bomen en zag over honderd meter wel zeven kapotte eieren liggen. Ook dat is het voorjaar helaas. Maar ja, ook de roofvogels moeten leven.
Mijmeren bij het rivierenlandschap
Het laatste stuk ging via de uiterwaarden van de Waal met de allerliefste lammetjes, naar het strand van de rivier. Daar moest ik even op zitten, al was het alleen maar even voor het gevoel van strand. Heerlijk in het zachte zand en kijkend naar die grote mooie rivier met enorme vrachtschepen. Het rivierengebied heb ik altijd al erg mooi gevonden. De uitgestrekte stukken waterland, gecombineerd met al het groen, daar word ik altijd heel blij van. Wellicht omdat Stellingwerf, mijn geboortegrond, ook veel groen en water had en dit landschap me eraan doet denken. Maar ook het nieuwsgierige karakter van de rivier spreekt me aan. Een rivier stroomt altijd, is altijd in beweging en gaat ergens heen. Ze baant zich een weg en ziet wel waar ze uitkomt. Hoe dan ook; ik word er blij van!
Vanaf het strand kwam ik op de Waalbandijk en liep ik de laatste kilometers naar Gameren, waar ik weer bij mijn startpunt uitkwam. Intussen had ik contact gehad met mijn vrouw en ze kwam mij, samen met haar ouders fietsend tegemoet. Zo kon ik met hen nog mooi een eindje ‘uitfietsen’ en konden mijn schoonouders nog wat details vertellen over het gebied waar ik doorheen gelopen had en hoe dit alles er vroeger uitzag in hun kindertijd. Zo bevestigde mijn schoonmoeder dat het graspaadje inderdaad een verhard paadje was vroeger, waar haar vader overheen fietste. Ik was echt onder de indruk van dit mooie gebied en deze route. Geen moment was het saai want dit pad was van begin tot eind een ware traktatie voor mijn zintuigen.
Over de auteur
Jeltsje de Vries wandelt al meer dan 20 jaar voor zichzelf en doet mee aan verschillende wandeltochten in het land. Na drie jaar training, liep ze in 2023 de Elfstedenwandeltocht. Verder deelt ze graag haar belevenissen en gedachten die zij tijdens het wandelen opdoet.