De paden op, de zoutpannen in bij Lefkimi, zuid-Corfu

Een warm windje waait over de uitgedroogde en gebarsten grond. Het ziet er een beetje uit alsof we over de bodem van een drooggevallen zee wandelen. En eigenlijk is dat ook zo. In de winter loopt dit stukje Corfu namelijk onder water. In het voorjaar trekt de zee zich terug en droogt de zon de zilte bodem uit. Vanaf de 15^de eeuw tot aan 1988 werd hier in de zoutpannen zout gewonnen, volgens het eeuwenoude principe van verdroging en verdamping. Vandaag lopen we er doorheen, voor een mooie rondwandeling van krap 10 km.

Tekst en foto’s Paul van Bodengraven

Het nabij gelegen gehucht Alikes was de plaats waar het zout werd verwerkt en verhandeld. Nu zijn de zoutpannen niet meer in gebruik en is er een wonderschoon en verlaten landschap ontstaan, dat ook erg in trek is bij vogels, waaronder flamingo’s. Die zijn er nu niet, de pannen staan droog. Flamingo’s foerageren graag in laag water, op zoek naar lekkere hapjes. Wat een contrast met het noorden van dit eiland, dat zp groen en bergachtig is.

Eenzaam

Vandaag hebben we de zoutpannen vrijwel voor ons zelf. Het uitgestrekte gebied ligt er stil en verlaten bij. Een vervallen schuurtje met roestige machines is alles wat er over is van wat ooit het pomphuis is geweest. Hier werden de pannen naar believen vol of leeg gepompt. Als je goed kijkt kun je de verschillende zoutbekkens nog onderscheiden, van elkaar gescheiden door een kleine verhoging en afgezet met verweerde houten paaltjes.

Lefkimi city center

We zijn onze wandeling begonnen in wat je met enige fantasie het centrum van Lefkimi zou kunnen noemen. Lefkimi is de grootste plaats van zuidelijk Corfu, maar van een echt samenhangend geheel kun je niet spreken. Het is een aaneenklontering van verschillende dorpjes. Het deel dat nog steeds Potami genoemd wordt door de oorspronkelijke bewoners heeft een kanaaltje dat een open verbinding met de zee heeft. Langs het watertje zijn een paar taverna’s te vinden en vissers proberen iets eetbaars uit het ondiepe watertje te hengelen.

Op pad

Na ruim een kilometer het kanaaltje richting de zee te hebben gevolgd komen we in wat wilder gebied terecht. Riet is hier hoog opgeschoten, een verwilderde en verdroogde boomgaard met sinaasappelbomen bepaalt het decor. Huizen staan er nauwelijks, alleen een stoffige grindweg die richting de zoutpannen loopt. Wat verderop staan dan wel weer wat bewoonde huisjes en huizen. Een blaffende hond aan de ketting, rondslingerend speelgoed in de tuin, maar geen mens te bekennen. Het is een goede opmaat voor wat we bij de zoutpannen krijgen te zien: de grote, weidse leegte, met geen enkel ander mens in het droge landschap. Op wat lage vegetatie na, die kennelijk gedijt op deze zilte ondergrond, is er bar weinig dat vrij zicht op de horizon belemmert. Aan de overkant van de pannen ontwaren we een kleine kerk. De markante ligging vlakbij de zee, plus het feit dat we hier de eerste echte geschikte zitplaats (bankjes!) treffen maakt dat we hier neerstrijken voor een pauze.

Bewoonde wereld

Dan is het nog maar een paar honderd meter naar Alikes, dat bestaat uit een smal strand, een paar huizen en een klein hotel dat wordt uitgebaat door een Griekse familie. Die schuiven ons onmiddellijk een menukaart onder de neus als we neerstrijken op het terras aan zee, maar we beperken ons tot een cola. Hier komen nauwelijks toeristen en dus betaal je slecht € 3 voor twee flessen echte Coke Light. Inclusief vriendelijke bediening en uitzicht over de lange, gammele houten steiger waaraan uitsluitend kleine bootjes kunnen afmeren. Dit is Corfu op zijn leukst!

Oerwoud

De volgende etappe van onze route gaat door het binnenland. Als snel lopen we een landweg in die naar een afgelegen huis voert. Olijfbomen van honderden jaren oud groeien gebroederlijk zij aan zij met dennenbomen die minstens zo oud zijn. Aangevuld met verwilderd struikgewas dat is overgroeid met struikwinde wanen we ons al snel in een soort mini-oerwoud, waar een wirwar van paden doorheen slingert. We volgen het smalle pad en stuiten dan tot onze grote verbazing op een fel rood-wit geschilderde schrijn, midden in een veldje dat omzoomd wordt door olijfbomen. Ongetwijfeld wordt hier een heilige aanbeden, of een geliefd familielid herdacht (of allebei).

Klooster, kerken en bier

Ons pad komt uit aan de rand van Lefkimi, pal naast het Kira’s ton Angelon klooster, een nonnenklooster dat dateert uit 1696. De toegangspoort is vandaag hermetisch gesloten, maar er schijnen nog twee nonnen te wonen die vol trots hun kloostertje laten zien aan belangstellende toeristen. Maar ja, vandaag dus niet. Evengoed kom je als toerist met interesse in religieuze objecten wel aan je trekken in Lefkimi. Tijdens onze tocht terug naar het kanaaltje in Potami tellen we een tiental kerken en kappelletjes. Na ruim 1,5 km zijn we terug bij ons startpunt en bestellen een rasechte Mythos of het terras van een van de taverna’s. De vissers zijn naar huis, de schoolbus arriveert toeterend en een stroom kinderen met schooltassen zwermt uit over de straatjes. Het leven is goed in het zonnige zuiden!

Praktisch

Dit een verslag van wandeling 15 uit Wandelen op Corfu, een gids met 21 rondwandeling op het Griekse eiland Corfu (Korfoe).Kijk op www.wandelenopcorfu.nl voor meer informatie. Daar vind je ook de routebeschrijving van een andere route op het eiland. De gids direct bestellen kan ook. Ga dan naar het bestelformulier.

Bekijk ook deze items