Esporles: april op Mallorca
Hoe vroeger in het jaar, hoe groener het is; althans als je januari en februari niet mee rekent, denk ik. Maar het is al half april en Mallorca heeft zich gehuld in een fris groene tooi en bijbehorende bloemenpracht. De kleuren en geuren strijden om aandacht, waardoor je bijna de minder ‘opdringerige’ flora over het hoofd zou zien: de orchideeën. Genoeg redenen om de wandelschoenen aan te trekken en erop uit te trekken op wat onze langste route op dit zonovergoten eiland is: de 21,2 km lange wandeling vanuit Esporles. Over oude paden naar Banyalbufar en langs de kust.
Tekst en foto’s Paul van Bodengraven
Op pad met de postbode
Aan de voet van de grote kerk in Esporles begint onze route vandaag en we volgen een stuk van de GR221, een van de twee langeafstandspaden op Mallorca. Onze eerste etappe naar Banyalbufar volgt de Cami des Correu, of wel een oude postverbinding tussen de twee plaatsen. Dat moet aardig inspannend zijn geweest voor de postman of -vrouw, want het is flink klimmen om vanuit de vallei waarin Esporles ligt de bergrug over te komen om uiteindelijk weer af te dalen naar Banyalbufar dat aan de kust ligt. Weliswaar is het pad op meerdere plaatsen fraai geplaveid met keien, maar toch niet geschikt voor de brommer of fiets. Hoogstwaarschijnlijk kwam er in vroeger tijd een ezeltje aan te pas, of toch gewoon maar ouderwets te voet. Net als wij vandaag.
Verscholen
We lopen over groene hellingen, waar de natuur na de winterstop weer uitbundig tot leven komt. Wetend dat dit dé tijd is om orchideeën te spotten, loeren we ook nadrukkelijk in de open graslandjes, want daar maak je vaak een goede kans om deze kleine wondertjes van Moeder Natuur te vinden. En dat gegluur werkt weliswaar vertragend op het looptempo, maar wordt vandaag wel beloond met een fraai exemplaar. Een zachte gele bloem heeft zich geopend en daaruit steekt een bijna zwart kleurig hart, als was het een neus. De vorm doet ons in ieder geval denken aan de neus van een eland (Zweden-deformatie!), dus we dopen hem ter plaatse de ‘eland orchidee’. We slingeren omhoog langs de helling, verderop door een groot stuk bos, wat aardig verkoelende schaduw oplevert. Na ruim een uur stijgen, begint de lange afdaling richting onze eerste pauzeplaats. Via stille landwegen langs boerderijen en boomgaarden bereiken we na 2,5 uur de Plaça de la Vila van Banyalbufar.
Langs de kust
Banyalbufar is niet alleen een geschikte pauzeplek vanwege de lunchmogelijkheden bij diverse horeca, maar we kunnen er ook onze watervoorraad aanvullen in het lokale supertje. Gevuld en beladen vervolgen wij onze weg. Langs de asfaltweg verlaten we het dorp om na ruim 1 km weer af te slaan op een oude route, dit keer op de Cami Sa Volta des General. We lopen onderlangs een imposante steile rotswand en hopen van harte dat al die uit stekende rotsblokken – die er al 1000-en jaren hangen – ook vandaag nog even blijven zitten. Dat doen ze en zo bereiken we ongeschonden na zo’n 1,5 uur voor het eerst de kust op zeeniveau. We komen op een keienstrand, waar het verrassend druk is. Veel andere wandelaars, maar ook mensen die hier naartoe zijn gesloft op hun teenslippers. Heel wat luchtiger dan die warme bergschoenen! Het is dus nog maar vijf minuten lopen en dan zien we de parkeerplaats, het strand en de twee cafés van het mini-badplaatsje Port des Canonge.
Vissersroute
Na de reuring van Port des Canonge wacht weer de stilte van de bossen. We hebben er dan al zo’n 15 km erop zitten, maar zullen nu vanaf zeeniveau toch echt weer die bergrug over moeten om weer bij Esporles uit te komen. En weer ligt er een oud pad op ons te wachten, dit keer de Cami des Pescadores, visserspad dus. Dat blijkt een wat minder vaak belopen en al helemaal niet geplaveid pad te zijn dat redelijk steil bergopwaarts gaat. Zouden hier vroeger echt vissers hun vangst omhoog gesleept hebben om te verkopen in Esporles? Vast weer een ezel voor ingeschakeld, maar die moet het ook zwaar hebben gehad. Het pad is smal en lijkt vooral dienst te doen als afvoer voor hemelwater. Op sommige plaatsen heeft het door de erosie meer weg van een rivierbedding dan een wandelpad. Maar vooruit, niet zeuren, wees blij dat het er ligt en dat je zo terug kunt wandelen naar je startpunt. En ook hier is het verder stil en overweldigend groen.
Kleurenspektakel
Met de nodige uithijg- en pufpauzes komen we dan toch bovenop de bergrug en daar voert ons pad alleen nog maar glooiend naar beneden. Deze kant van de helling is veel minder steil en wordt niet alleen gebruikt voor olijfboomgaarden en wijnbouw, maar ook voor landjes met de meest uiteenlopende veldbloemen, van margrieten tot klaprozen en veldklaver. Talloze soorten die ik niet bij naam kan noemen. Wat verderop dartelt een intens roze varken met haar veertien nog rozere biggetjes door een boomgaard en op slag vergeet ik hoe moe ik ben. Een bijna uitgebloeide mimosa-boom (of struik?) geurt ons tegemoet en zo dalen we langzaam maar gestaag af naar ons begin punt. De grote kerk van Esporles zien we al vrij snel liggen, maar ons pad slingert zo’n beetje de hele vallei rond, waardoor het nog een uur duurt voor we de rand van het stadje bereiken.
Beloning
Zelfs met ieder een fles van 1,5 liter water achter de kiezen heb je toch ontzettende dorst na 7 uur en 21,2 km wandelen. Die gaan we lessen op een van de terrassen die op het dorpsplein van Esporles te vinden zijn. Wat is het heerlijk om onderuit te zakken in je terrasstoel, je benen te strekken, een Spaans biertje naar binnen te gieten en te kijken naar het leven op een doorsnee zondagmiddag op Mallorca. Ik denk dat ik hier best zou kunnen wennen!
Praktisch
We zijn voor een paar dagen terug op Mallorca en checken een paar van de wandelingen die we hebben opgenomen in Wandelen op Mallorca, een gids met 21 rondwandelingen op dit Spaanse eiland. Dit is wandeling 6 bij Esporles en de routebeschrijving is nog prima! Kijk voor meer informatie op www.wandelenopmallorca.nl. Daar vind je ook de routebeschrijving van een andere wandeling uit deze gids.
Deze blog is eerder verschenen op Oppadmet.nl.
