Stilstaan bij… Het Hanzestedenpad
De eerste dag wandelen is voor mij altijd een dag van fysiek en logistiek wennen. Mijn lijf moet weer wennen aan het gewicht van een rugzak, ik moet mijn tempo aanpassen, zoeken naar waar ik mijn spulletjes ook alweer heb opgeborgen, de route en markeringen eigen maken, maar vooral onthaasten en loslaten. Tegenwoordig houd ik daar rekening mee en zorg ik dat ik op mijn eerste dag niet al te veel kilometer inplan. Zo kan ik er langzaam inkomen. Zo ging het ook op de eerste dag van mijn tocht over het Hanzestedenpad.
Tekst & beeld: Simone Venderbosch
‘Soepeltjes’ over het overstaphekje
In het begin liep het allemaal nog niet zo lekker. De eerste paar kilometer van het Hanzestedenpad vond ik er niks aan. Het was bewolkt, mijn rugzak was zwaar en het wilde gewoon niet. Ik bleef maar de bandjes van de rugzak bijstellen, het gewicht rustte te veel op mijn heupen en niks leek het comfortabeler te maken. Waarom wilde ik dit ook alweer? ‘Dit moment gaat voorbij, dit moment gaat voorbij’, herhaalde ik steeds tegen mezelf en gelukkig was dat ook zo. Na een paar kilometer en de eerste leuke gesprekken onderweg, ging langzamerhand het vervelende gevoel voorbij en kreeg ik weer plezier in het lopen.
Ik kreeg te maken met het eerste overstaphekje. Een kleine hindernis, waar tijdens het wandelen zo overheen stapt. Ook nu stapte ik achteloos het opstapplankje op. Althans, dat was de bedoeling. Dat gaat namelijk helemaal niet zo soepeltjes met 13,5 kg op je rug. Het was een ware zwaartekracht-test. Ik voelde me net zo’n sumoworstelaar, die heen en weer schommelt en nog nét de balans kan houden. Het kostte me een paar pogingen om over het hekje te komen. Ik lachte om mezelf en om dit gênante moment. En dan zul je altijd zien dat er juist nu een stel op hun bruine boterham met kaas kauwend op een bankje zit en het schouwspel in alle rust verveeld zit te bekijken. ‘Nou nou nou, en dat met zo’n rugzak. Henk, jij nog een boterham?’
Genieten van het gras
Even later kwam het mooiste moment van de dag: de markeringloze grasdijk. Wat prachtig was het hier! Het gras was net gemaaid en ineens begreep ik waarom koeien dit zo lekker vinden. Gras is gewoon een fijn zintuigen prikkelend gewas. Ik kreeg bijna de neiging om naar beneden te rollen als een klein kind. Joehoe! Maar in plaats daarvan laat ik me zelfs even achterovervallen om te liggen óp mijn rugzak en te genieten van dit moment. Heerlijk even liggen met de ogen dicht, een windje over m’n gezicht en de geur van gras. Wat een rust!
Op de camping
Van de rust van de dijk, kwam ik kort daarna in de drukte van Deventer terecht. Dat was even schakelen. Op de camping was het ook niet zo gezellig als ik had gedacht. Online zag het er allemaal zo mooi uit: een camping aan het water, een groene oase dichtbij de stad. Helaas was achter mijn groene oase op een veldje een klein festival gaande. Bovendien blijkt de camping onbemand en onpersoonlijk, en zijn mijn Duitse buren met veel kabaal hun tent aan het opzetten om vervolgens -sjeklak pssjt – gezellig een blikje bier open te trekken. Ik kan de muziek en de buren niet uitzetten, dus ik maak er maar het beste van. Ik zette mijn tent op, sloeg mijn haringen krom, kreeg een euromunt van een vrouw zodat ik alsnog kon douchen en viel ’s avonds uiteindelijk onrustig in slaap.
De logistiek van het opstaan
De volgende ochtend word ik gelukkig uitgerust wakker en geniet even van het rustige ontwaken met de tent open en mijn gezicht in de frisse lucht. Oh dat moment vind ik toch zó lekker! Nog half slaperig, lekker warm, tent open en nog eventjes dommelen in de frisse lucht. En zo liggend borrelt langzaam de nieuwsgierigheid op naar een hele nieuwe dag die voor me ligt op.
Het beginnen aan een nieuwe dag kost me elke keer meer tijd dan ik denk. Dit komt mede ook doordat ik me niet wil haasten en ik elk moment van de dag zie als onderdeel van mijn reis. Opstaan en weggaan is logistiek nogal een ingewikkelde zaak. Het is een reeks van handelingen die ik op m’n knieën uitvoer, heen-en-weer kruipend van mijn warme nestje naar het vochtige gras. Eerst de rugzak uit de tent. Dan alle losse spullen eruit. Ik creëer een kring van leuke mahjong stapels om me heen, omdat ik m’n spullen niet op het natte gras wil leggen. Dan de tent afbreken en laten drogen. Vervolgens moeten zoveel mogelijk spullen al netjes terug in de rugzak. En dan moet ik niet vergeten mijn ontbijtspullen eruit te halen, anders kan alles er weer uit en kan ik opnieuw beginnen. Ik loop naar toiletgebouw met dompelaar, kopje, waterfles, toiletzak en handdoek, efficiënt alle ochtendrituelen combinerend. Tijdens het ontbijt kan mijn tentdoek rustig drogen en neem ik de tijd om de route van vandaag door te nemen. Het is ondertussen half 10 en ik was om 8 uur wakker! Opstaan kost me zo altijd weer net iets meer tijd. Als ik er klaar voor ben, loop ik tevreden het veldje af. Op affiche bij de receptie lees ik nog even dat ik gisteren het jubileumconcert van de Hanzezangers heb meegemaakt. Ben ik daar mooi even bij geweest…
Gezellig praatje bij het rustpunt
Na deze onthulling ga ik verder op het Hanzestedenpad. Ik kom net op tijd bij het voetveer en loop aan de overkant een heel stuk langs de kade. Het is bewolkt en het waait, maar het voelt lekker vandaag. M’n rugzak lijkt ook ineens goed te zitten. Bij de uiterwaarden moet ik nog even omlopen, maar verderop was gelukkig een erg leuk rustpunt. Er was een oude man aan het werk bij zijn paard. Ik liep er even naartoe en kwam zó gezellig aan de praat met hem. Die man was al in de 80 en nog zo lekker bezig rondom het huis. Het is bijna aandoenlijk om te zien? Mooi oud worden zo! Nagenietend van dit mooie moment, wandel ik tevreden verder richting bos. Ik merk dat ik pas echt tot rust kom tussen de bomen. Ze ruisen zo fijn, ik hoor alleen het kraken van m’n rugzak, m’n belletje en de vogels. Heerlijk dit. In het bos kom ik langs een ruïne. Een nep-ruïne, dat wel, maar ik doe niet moeilijk. In de folly is een geluidskunstwerk van André Manuel. Leuke verrassing!
Met mijn tentje op de camperplek
Op de camping aangekomen, zie ik dat het trekkersveld helemaal leeg is. Een leeg veld aan de straatkant; dat voelt niet prettig. Ik vraag de eigenaresse of ik ook ergens anders mag staan, een beetje tussen de mensen. Het mocht. Ik heb nu m’n tentje op een camperplek staan, zó ruim dat ik nog een rondje kan rennen op mijn eigen erf! Als ik even later dankbaar bij mijn eigen tent zit, eet ik wat en drink een kopje hete thee. Ik overdenk wat deze generale repetitie me heeft gebracht. Na 2 proefweekenden wandelen, voel ik me overtuigd en sterk genoeg om nog een langere tijd achter elkaar te gaan wandelen. Ik geniet zo van de leuke gesprekken onderweg, de rust en de natuur. Dit smaakt naar meer! Hoe zal het straks gaan als ik dagen achter elkaar ga wandelen?
Mijn volgende drieluik zal dan ook gaan over mijn eerste meerdaagse, mijn eerste pelgrimage: Stilstaan bij… de Walk of Wisdom.
Even voorstellen
Mijn naam is Simone Venderbosch. Ik houd van wandelen in mijn eentje. Ik wandel enkel gemarkeerde routes en het liefst die met een boekje. Uren, dagen, weekendjes of weken. Mét of zonder tent. Overgave, vertrouwen, vrijheid, rust, verstilling, de natuur en de elementen staan voor mij centraal tijdens het wandelen. Mijn verhalen beschrijven de ervaringen die ik opdoe, mijn gestuntel, de moeilijke, gênante en de euforische momenten. Het ene moment beschouwend, dan weer met een korreltje zout. Gewoon zoals ik ben.