Mijn roots liggen in Friesland, waar je als kleuter gelijk op schaatsen werd gezet. Sinds een jaar of 20, wordt het wandelen hier ook steeds populairder en organiseert men elke 2 jaar een wandeltocht in dezelfde gemeente. Mijn ouders zetten ook wel eens tochten uit in Friesland en die lopen we als gezin altijd mee. Zo is ook mijn liefde voor wandelen ontstaan.
Tekst & beeld: Jeltsje de Vries
Dit jaar had ik mij voorgenomen om de tocht der tochten te wandelen, de Friese Elfstedentocht. Een wandeling van ruim 200 km, die je in 5 dagen loopt in de week van hemelvaart. De tocht heb ik al een paar keer gefietst en ik ben lid van de schaatsvariant. Aangezien die variant voorlopig echter niet gaat komen, gaan we hem maar eerst wandelen, want hij stond op mijn bucketlist. Bovendien hebben mijn ouders en broer de tocht al gelopen, en dan kan ik natuurlijk niet achterblijven. Zeker nadat mijn ouders aangaven het fijn te vinden dat ik hem zou lopen als zij er nog zijn. Zeg dan nog maar eens nee…
Klompenpaden als training
In januari begon ik met trainen en ontdekte ik de klompenpaden. Ik was eens een paaltje tegengekomen onderweg, toen ik aan het fietsen was in de buurt van Ermelo. Mijn nieuwsgierigheid was meteen gewekt en via internet kwam ik achter het hele netwerk. Vanuit huis kon ik zo aan een pad beginnen. Ik vond het geweldig, zo dwars door de weilanden, bij mensen over het erf, over bruggetjes en klimmend over hekjes. Het triggerde herinneringen aan mijn jeugd. Al lopende waande ik mij weer struinend door de Friese weilanden met mijn trouwe viervoeter, fantaserend over allerlei verhalen of mijmerend over dingen die me bezighielden, zoals een verliefdheid of een ruzie met een vriendinnetje.
Het begin van de wandelliefde
Na afloop van een tocht, had ik gelijk weer zin een ander klompenpad te lopen. Vooral het avontuurlijke element sprak mij aan; het niet weten waar je heen gaat en de verrassingen die de kleine paadjes met zich mee brengen. Het haalt het kind in je naar boven. Bovendien is het vaak rustig op de paden, waardoor je minder snel wordt afgeleid en mijn gedachten alle ruimte hebben in mijn hoofd. Ik begin af en toe zelfs hardop te praten, want niemand die je hoort. Soms maak ik er ook gelijk meditatie- of gebedswandelingen van.
Samen of alleen wandelen?
Eenmaal thuis is enerzijds je hoofd leeg, maar anderzijds heb je ook weer veel nieuwe ideeën en energie opgedaan. Het tempo dat wandelen met zich mee brengt is rustig genoeg om helemaal in jezelf te zijn en je alertheid even uit te zetten. Daarom loop ik ook het liefst alleen. Dan kom je namelijk echt tot jezelf en krijgt je hoofd de rust die het nodig heeft om weer tot nieuwe inzichten en ideeën te komen. Samen met anderen lopen werkt overigens net zo. Ook dan kom je wandelend veel sneller tot de kern en tot nieuwe inzichten. Hierbij hangt het er maar net vanaf wat je uit je wandeling wil halen. Een wandeltocht kan je geestelijk alles geven wat je maar wil en daarom ligt mijn liefde bij het wandelen.
Over de auteur
Jeltsje de Vries (45) wandelt al meer dan 20 jaar voor zichzelf en doet mee aan verschillende wandeltochten in het land. Sinds 2020 is ze aan het trainen voor de Elfstede wandeltocht, die helaas dit jaar niet doorgaat. Verder deelt ze graag haar belevenissen en gedachten die zij tijdens het wandelen op doet. Binnenkort zullen er via social media of deze website meerdere blogs van haar te volgen zijn.