Vorige maand schreef ik over het Heyrderpad, die ik samen met mijn vrouw had gelopen en al snel kreeg ik een berichtje of er ook een blog kwam over ‘ons’ Sonnevanckpad. Ook dit is een nieuw pad, met als verschil dat bij deze route een paar mensen van mijn wandelvereniging Athlos betrokken zijn. Natuurlijk stond dit pad ook op de planning om te wandelen. We kozen de meest zonnige en droge zaterdag uit en ik kon zelfs ervoor nog lopen met de groep van Athlos. Dit Klompenpad is dicht bij huis en de start is natuurlijk bij Sonnevanck, een plek met een rijke geschiedenis.
Tekst & beeld: Jeltsje de Vries
Klompen aan, rugzak op en gaan!
Het informatiebord bij de start gaf aan dat het pad tien kilometer lang is, tenzij we het verkorten naar zeven. Wij kozen ervoor om nu wel de gehele route te doen. Het grotendeels onverharde pad maakt een mooie ronde door de Harderwijkse bossen en langs het Beekhuizerzand. Vanaf het parkeerterrein liepen we via de kinderboerderij van Sonnevanck nog een stukje over het terrein van Sonnevanck, wat nu een specialistisch centrum voor ouderenzorg is, en vervolgens gelijk het bos in. De zon scheen, weinig wind en lekker fris, kortom de ideale omstandigheden voor een mooie wandeling. Dus zoals de slogan van Het Klompenpad luidt : ‘Klompen aan, rugzak op en gaan!’
Al snel kwamen we via een mooi smal paadje bij de oude begraafplaats uit 1922, die stamt uit de tijd dat Sonnevanck een sanatorium was voor TBC patiënten. In een eerdere blog heb ik hier al eens over geschreven. Het blijft een bijzonder plekje en doet je altijd weer even stil staan bij de vele slachtoffers die gevallen zijn door deze nare ziekte. We liepen verder over de met bruine bladeren bedekte paden, de groene boomtoppen van de dennen en de witte berkenstammen en her en der nog een enkele rode paddenstoel. Wat een schitterend kleurenpallet!
De schoonheid van natuur en geschiedenis
Bij een vijfsprong zagen we tussen de bomen door de zon schijnen op het Cyriasische Veld. We stonden even stil om ons te warmen in de zonnestralen die we dankbaar in ontvangst namen evenals ons lekkere broodje. Vanuit dit mooie plekje liepen we richting het Beekhuizerzand, een grote zandverstuiving. De paden ernaartoe zijn vaak nog breed omdat dit gebied ooit veel groter was en vanaf 1850 vooral gebruikt werd als militair oefenterrein. In de eeuw daarop gingen ook de tanks over deze twee -sporen paden. Deze informatie las ik voor uit de app en ik heb zelden een pad gelopen met zoveel wetenswaardigheden.
Zelfs over plekjes waar we niet direct langs liepen maar waar je even wat extra meters voor moest maken, zoals het Gat van Reynolds. Dit gat was bedoeld om het hete water dat gebruikt werd in de aluminiumfabriek Reynolds af te koelen. Er liep een kilometerslange pijpleiding van het industrieterrein aan het Veluwemeer naar deze enorme put, waar duizenden liters water werden gekoeld. Nu loopt er een klein paadje door en stonden er vele jonge boompjes. Bijzonder hoe natuur en geschiedenis zo verweven zijn. Uiteindelijk kwamen we bij de zandvlakte aan en genoten we van het weidse uitzicht. Ineens zagen we een donkere lucht aankomen maar tegelijkertijd ook een schitterende regenboog. Daar ga ik toch altijd van glimlachen en dus stonden we weer even stil om dit goed in ons op te nemen.
Ode aan het Klompenpad
Intussen waren we al flink over de helft en verlieten we het Beekhuizerzand, toen we ineens iets hoorden. Het geluid bleek uit mijn telefoon te komen en hoorde bij de app. Er werd een gedicht voorgelezen, genaamd: ‘Een ode aan het Klompenpad’. De auteur is denk ik onbekend, maar het beschreef wel precies hoe het is. Namelijk dat je dat wat is geweest ook in het nu kan voelen, Dit komt doordat je over deze historische locaties loopt terwijl je de verhalen leest over wat hier vroeger allemaal gebeurd is, en je je daardoor gaat afvragen hoeveel voetstappen hier wel niet liggen.
Meer weten over Wandelmagazine? Ja graag!
We hadden het verhaal net gehoord toen het begon te regenen en we besloten even te schuilen onder de brede takken van een grote boom om de ergste regen te ontlopen. Na een paar minuten was het al wat rustiger en liepen we verder. Al snel zagen we de felle zon weer schijnen en kwamen we bij de watertoren uit op de Galgenberg. Zoals de naam al doet vermoeden, bleek dit volgens de informatie een plek te zijn waar tot in de late middeleeuwen de lijken van misdadigers werden opgehangen ter waarschuwing. Een nare gedachte dus maar snel de berg af lopen en vanaf de toren liepen we langs het waterpompstation van het waterbedrijf Vitens, nog een stukje over mooie slingerpaadjes, weer richting het terrein van Sonnevanck.
Het was precies tien kilometer zag ik op mijn Garmin. We vonden het echt een mooi natuurlijk pad waar je echt even de tijd voor moet nemen om al het moois met alle informatie in je op te nemen. Dus waar wacht je nog op? Klompen aan, rugzak op en gaan! Voor het nieuwe jaar wens ik jullie allen alvast hele fijne feestdagen en veel wandelplezier in verbinding met jezelf, de natuur en wie of wat er maar om je heen is.
Over de auteur
Jeltsje de Vries wandelt al meer dan 20 jaar voor zichzelf en doet mee aan verschillende wandeltochten in het land. Na drie jaar training, liep ze in 2023 de Elfstedenwandeltocht. Verder deelt ze graag haar belevenissen en gedachten die zij tijdens het wandelen opdoet.
