Stadse wandelingen in het groen
Gijón, de grootste stad van de Noord-Spaanse regio Asturië, is met zijn bijna 300.00 inwoners groot, maar compact genoeg om te voet te verkennen. De app “Pocket Gijón” is daarbij een handig hulpmiddel. Van de acht groene routes kiezen wij er twee. Eentje langs de Atlantische kust naar Playa de La Ñora. En de zeven kilometer lange route Senda del río Peñafrancia, naar de Atlantische Botanische tuin en het megalomane Laboral-complex uit de Franco-tijd.
Tekst: Paul van Bodengraven | Foto’s: Marco Barten
Gijón ligt aan de golf van Biskaje en heeft een fantastische kustlijn van kliffen en baaitjes. Het geplaveide pad dat vanuit de stad de kust volgt is gemakkelijk te belopen. De eerste baai die we bereiken is Playas de Serin y La Cagonera, eigenlijk twee kleine baaien. Het heeft een fijn restaurant dat uitkijkt over het nu verlaten strand. Ernaast staan wat kleine vakantiestudio’s, die er nogal vintage uitzien. Dat heeft een reden…
Beschermde kust
Vrijwel de hele kuststrook van Asturië is beschermd natuurgebied. Dat betekent dat er niet gebouwd mag worden binnen 500 meter van de kustlijn. De huizen en panden die nu nog aan zee staan stammen uit vroeger tijd en worden gedoogd, maar mogen niet aangepast of verbouwd worden. De tijd en de afbrokkelende kliffen zullen uiteindelijk ook hun ondergang worden. Wat rest is een groene oase van allerlei soorten bomen en struiken, waaronder grote, geurige Eucalyptusbomen.
Keerpunt
Ons beoogde keerpunt voor vandaag is Playa de La Ñora, het goudgele zandstrand dat de meest oostelijke grens van de gemeente Gijon vormt. Het dankt zijn naam aan het riviertje Ñora dat hier vanuit de bergen uitstroomt in de zee en een smal spoor trekt door het strand. Een heerlijke plek om te genieten van een middagje zon en de bijbehorende zonsondergang. Die zon gaat vandaag deels schuil achter de wolken, dus een spectaculaire afsluiting van de dag zit er nu niet in. Dus wandelen we op het gemak terug naar de stad.
Langs de rivier
Onze tweede route loopt langs de smalle rivier Peñafrancia die, verstopt in het groen, de stad uitslingert, naar de oostkant van de stad. Hier ligt het stadsdeel Deva, ooit een zelfstandig gehuchtje, nu een wijk voor beter gesitueerden.
De smalle rivier is omzoomd door groen, dat uitbundig groeit dankzij de nabijheid van dit permanent stromende watertje. En gelukkig hebben ze er van alles aan gedaan om dit stukje Gijón in stand te houden en toegankelijk te maken. De inwoners van de stad maken er dankbaar gebruik van, wandelend, fietsend, rennend of gewoon voor een ommetje met de hond.
Oude eiken
Via dit groene lint verlaten we al snel de stadse drukte en komen in een meer parkachtige omgeving. In de jaren ’60 en ‘70, toen dictator Franco het nog voor het zeggen had in Spanje, waren dit soort parken geliefde plekken om met de familie de vrije zondag door te brengen. Met de komst van de democratie kwamen er andere mogelijkheden voor recreatie en raakten de parken uit de gratie als weekendbestemming. Gelukkig zijn er een paar bewaard gebleven, zoals het Carbayera del Tragamón, dat nu een beschermde status heeft. Er staan een vijftigtal grillig gevormde, monumentale eiken, die al meer dan 200 jaar oud zijn.
Laboral – Cuidad de la Cultura
Tussen 1946 en 1955 werd even buiten Gijón het grootste gebouw van Spanje gebouwd. Met zijn 270.000 vierkante meter is Laboral een megalomaan project, een vreemde erfenis uit de Franco-tijd. Het werd gebouwd als opvang- en onderwijsinstituut voor kinderen die hun ouders verloren in de Asturische mijnen. De verantwoordelijke minister en opdrachtgever bedacht steeds nieuwe plannen, waardoor het project financieel geheel ontspoorde en Franco de stekker eruit trok. Het omvat een kerk, een theater, kantoren, woningen en oogt als een mini-stad, waarin je gemakkelijk kunt verdwalen.
Anno 2024 is een deel van de universiteit er gevestigd, is er een theater, vind je er restaurants, en zijn er kantoren en diverse culturele organisaties. Voor het stadsbestuur is het een ingewikkelde en qua onderhoud kostbare erfenis uit een tijdperk dat ze wellicht liever vergeten. Maar slopen is geen optie, daarvoor is het te mooi en beeldbepalend.
Botanische pracht
De Peñafrancia-rivier loopt ook door de Jardín Botánico Atlántico, een botanische tuin van 25 hectare groot. De plantenverzameling was ooit de tuin van een vermogende familie. Sinds 2003 is het een officiële botanische tuin die volledig bestaat uit inheemse planten die gedijen in het milde en vochtige klimaat van de Spaanse kust. Het is zeker de moeite waard om je wandeling even te onderbreken en de lommerrijke, schaduwrijke tuin te bezoeken.
Kort daarna bereiken we het eindpunt van de route en kunnen we een bus terugnemen naar de stad. Of een lunchplek zoeken, genieten van de Asturische keuken en daarna gewoon teruglopen. Want zo’n fraaie pad heen en weer lopen, dat is zeker geen straf!
